Ομοιοπαθητική και αυτογνωσία Πειθαρχία

Πειθαρχία

Μέρος πρώτο

(Η λέξη πειθαρχία είναι ετυμολογικά σύνθετη λέξη από το πείθω - πείθομαι και αρχή - αρχές. Στην δική μας περίπτωση εδώ, την λέξη πειθαρχία την χρησιμοποιώ για να επισημάνω όλες εκείνες τις ιδιότητες και καταστάσεις που προάγουν την ανθρώπινη ύπαρξη ατομικά και συλλογικά. Ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να νοήσει ότι το να γνωρίσει τον εαυτό του είναι το πρωτεύων και χρειάζεται απόλυτη πειθαρχία ως προς αυτόν τον στόχο - αρχή. Πολλές φορές μπορεί να χρειαστεί αναβολή της ευχαρίστησης και αφοσίωση στο σκοπό της αναγνώρισης του ασυνειδήτου (εγώ), με επιλογή της καλύτερης δυνατής λύσης.

Η γη στην οποία βρισκόμαστε δεν είναι χώρος εξοχής και απόλαυσης. Είναι χώρος για δυνατούς πολεμιστές, αναγνώρισης του Ασυνειδήτου και όχι για αυτούς που από αναγκαιότητα κρέμονται από τους άλλους ή που χρειάζονται τους άλλους για να είναι αναγνωρίσιμοι.

Αυτό σημαίνει ότι αναλαμβάνει κάποιος την πρόκληση, που συνεπάγεται η ευθύνη της αναγνώρισης του δικού του ασυνειδήτου. Και αυτό απαιτεί την μέγιστη πειθαρχία όπως ταιριάζει σε κάθε πολεμιστή και βέβαια δεν είναι για αυτούς που το βάζουν στα πόδια ή κρύβονται στην πρώτη ή στην δεύτερη δυσκολία. Στη γη στην οποία βρισκόμαστε η ζωή είναι δύσκολη. Αλλά χωρίς αυτή τη δυσκολία δεν θα μπορούσαμε να έχουμε την κίνηση, διότι αυτή η αρνητική για μας κατάσταση που λέγεται και Εγώ, είναι που μας δίνει την ώθηση και κατ' επέκταση την ανοδική ή την καθοδική μας πορεία.(Ανοδική πορεία εννοούμε την πνευματική υπόσταση του ανθρώπου. Καθοδική είναι η αγνοία της πνευματικότητας μας). 

Η τάση να αποφεύγεται η πρόκληση είναι πανταχού παρούσα στους ανθρώπους, έτσι που θα μπορούσε δικαιολογημένα να θεωρηθεί ως ένα χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Λέγοντας όμως ότι είναι φυσική αυτή η συμπεριφορά δεν εννοούμε ότι είναι απαραίτητη ή ωφέλιμη ή αμετάβλητη.  

Η είσοδος στην αυτογνωσία είναι μια πράξη μέγιστου θάρρους.

Η εγκατάλειψη μας στο άνοιγμα της πρόκλησης είναι ίσως ένα από τα πράγματα που συμβολίζει το άνοιγμα σε αυτούς που ασχολούνται με την υγεία. Π.χ. σε έναν ομοιοπαθητικό, σε έναν ψυχοθεραπευτή ή ακόμη και σε έναν πραγματικό φίλο. Η πρωταρχική αιτία που οι άνθρωποι δεν θέλουν να υποβληθούν στην αναγνώριση του ασυνειδήτου δεν είναι ότι τους λείπουν τα χρήματα αλλά ότι τους λείπει το θάρρος.

Κάποτε κάποιος μου παραπονέθηκε ότι είναι ακριβή η επίσκεψη για να έρθει και τον ρώτησα πόσους καφέδες πίνει την ημέρα. Μου απάντησε ότι πίνει τρεις καφέδες. Και πιστεύεις ότι δεν  αξίζει να κόψεις τον έναν καφέ για να εξοικονομήσεις την αμοιβή ενός ειδικού; Ναι ξέρεις δεν θέλω να κόψω τον καφέ… Σωστά, αν δεν μπορείς να κόψεις έναν καφέ πως είναι δυνατόν να κινηθείς προς την ανακάλυψη του εαυτού σου και την θεραπεία σου;

Στη γη στην οποία βρισκόμαστε η ζωή είναι δύσκολη. Ο Σκοτ Πεκ αναφέρει: Όταν έχουμε μάθει αληθινά ότι η ζωή είναι δύσκολη - όταν πραγματικά το καταλάβουμε αυτό και το δεχτούμε, τότε η ζωή παύει να είναι δύσκολη. Γιατί όταν γίνει αυτό αποδεκτό, το γεγονός ότι η ζωή είναι δύσκολη, παύει να έχει σημασία.

Αυτό βέβαια απαιτεί θάρρος και μετά πειθαρχία.

Αντί γι' αυτό, γκρινιάζουν ασταμάτητα με θόρυβο ή σε χαμηλούς τόνους για τα πελώρια προβλήματά τους, για τα βάρη και τις δυσκολίες της, λες και η ζωή είναι γενικά εύκολη, λες και η ζωή πρέπει να είναι εύκολη ξεχνώντας βέβαια ότι η ζωή είναι βασικά μοναδική και όμορφη.

Εκφράζουν την πίστη τους θορυβώδικα ή με λεπτό τρόπο, ότι οι δυσκολίες τους αποτελούν ένα μοναδικό είδος δοκιμασίας που δεν έπρεπε να υπάρχει και που, κατά παράδοξο τρόπο, έπληξαν ειδικά αυτούς, τις οικογένειές τους, το σόι τους, την τάξη τους, το έθνος τους ή ακόμη το γένος τους και όχι άλλους. Τη γνώρισα αυτήν την γκρίνια γιατί έχω και εγώ σ' αυτήν το μερτικό μου.

Η ζωή είναι μια σειρά από δυσκολίες. Θέλουμε να γκρινιάζουμε γι' αυτές ή να τις λύνουμε; Θέλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να τις λύνουν; Ας αρχίσουμε από μας.

Εκείνο που κάνει τη ζωή δύσκολη είναι το γεγονός ότι η πορεία για την αντιμετώπιση και λύση των δυσκολιών είναι βασανιστική. Οι δυσκολίες, ανάλογα με τη φύση τους, μας προκαλούν έντονο αίσθημα αποστέρησης ή στεναχώριας ή μελαγχολίας ή μοναξιάς ή ενοχής ή μεταμέλειας ή θυμού ή βαθιάς ανησυχίας ή άγχους ή απελπισίας.

Οι περισσότεροι δεν είμαστε τόσο σοφοί. Φοβούμενοι την εργασία - μόχθο που συνεπάγεται μια δυσκολία, σχεδόν όλοι μας λίγο ή πολύ προσπαθούμε να αποφύγουμε τις δυσκολίες. Τις τρενάρουμε, ελπίζοντας ότι έτσι θα απομακρυνθούν. Τις αγνοούμε, τις ξεχνάμε, προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως δεν υπάρχουν. Ακόμα παίρνουμε φάρμακα να μας βοηθήσουν να τις αγνοήσουμε έτσι που, ναρκώνοντας τον εαυτό μας από τον πόνο μας, να μπορέσουμε να ξεχάσουμε τις δυσκολίες που μας προκαλούν τον πόνο. Προσπαθούμε να κλωθογυρίζουμε γύρω από τις δυσκολίες αντί να τις αντιμετωπίζουμε κατάφατσα. Επιχειρούμε να βγούμε έξω απ' αυτές, αντί να υποφέρουμε μέσα σ' αυτές.

Αυτή η τάση να αποφεύγουμε τις δυσκολίες και τη συμφυή με αυτές συναισθηματική φόρτιση πόνου, είναι η πρωταρχική βάση όλων των ανθρώπινων ψυχικών παθήσεων.

Αφού οι περισσότεροι από μας έχουμε αυτή την τάση σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, οι περισσότεροι από μας είναι ψυχικά ασθενείς σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, στερημένοι πλήρους ψυχικής υγείας. Μερικοί από μας πάμε πάρα πολύ μακριά για να αποφύγουμε τα προβλήματά μας και τα βάσανα που προκαλούν, προχωρώντας πολύ πέρα απ' ότι είναι καθαρά ωφέλιμο και λογικό, στην προσπάθειά μας να βρούμε μια εύκολη διέξοδο, πλάθοντας τις πιο περίπλοκες φαντασίες μέσα στις οποίες ζούμε, μερικές φορές αποκλείοντας τελείως την πραγματικότητα. Ο Καρλ Γιούνγκ, αναφέρει τη λακωνική και κομψή φράση « Η νεύρωση είναι πάντοτε ένα υποκατάστατο για εύλογη ταλαιπωρία».

Αλλά το ίδιο το υποκατάστατο τελικά γίνεται πιο οδυνηρό από την εύλογη ταλαιπωρία την οποία ήταν προορισμένο να αποφύγει. Η ίδια η νεύρωση γίνεται το μέγιστο πρόβλημα. Έτσι πολλοί θα προσπαθήσουν τότε να αποφύγουν αυτή την ταλαιπωρία και αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα, δημιουργώντας το ένα στρώμα της νεύρωσης πάνω στο άλλο.  

Η κυριότερη αιτία κατ' εμέ που προκύπτει και που δεν έχουμε την απαιτούμενη πειθαρχία σε σχέση με αυτό που γράφω εδώ είναι η Αγάπη. Όταν αγαπάμε κάτι, αυτό έχει αξία για μας, και όταν κάτι έχει αξία για μας, ξοδεύουμε χρόνο γι' αυτό, είτε για να το χαρούμε, είτε για να το φροντίσουμε.

Η σωστή πειθαρχία χρειάζεται χρόνο.

Είναι γνωστό ότι η κοινωνία αποτελείται από άτομα και αυτά τα άτομα είναι τα μωρά που γεννιούνται, γίνονται παιδιά, έφηβοι, ενηλικιώνονται και αποτελούν  την επόμενη γενιά - κοινωνία. Το κάθε παιδί γεννιέται σε έναν κόσμο μεγάλων ανθρώπων. Ας παρατηρήσουμε ότι και για το κάθε παιδί μας είναι πολύ δύσκολη η προσαρμογή αυτή, το θέμα είναι κατά πόσο θέλουμε να βοηθήσουμε ή να απαλλαγούμε από την ευθύνη που προκύπτει μέσα από αυτό που ονομάζουμε βοήθεια. Ας σταματήσουμε πλέον να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει υγιέστερη κοινωνία χωρίς την υπεράσπιση των παιδιών μας. Κάποτε και εμείς υπήρξαμε παιδιά. Υπήρξαμε;…

Σκεφτείτε, όταν δεν έχουμε χρόνο να αφιερώσουμε στα παιδιά μας ή δεν έχουμε το χρόνο που θα θέλαμε να τους αφιερώσουμε, τότε δεν τα προσέχουμε αρκετά, ώστε να αντιλαμβανόμαστε πότε η ανάγκη τους για πειθαρχεία είναι τόσο κατάφωρη που να συγκρούεται με τη συνείδησή μας, μπορούμε παρ' όλα αυτά να αδιαφορούμε γι' αυτή την ανάγκη με τη σκέψη ότι είναι πιο βολικό να τα αφήνουμε να κάνουν αυτό που νομίζουν: «Δεν έχω τη δύναμη να ασχοληθώ σήμερα με αυτά». Ή τελικά, αν είμαστε αναγκασμένοι να δράσουμε λόγω των παραπτωμάτων τους και του ερεθισμού μας, τους επιβάλουμε πειθαρχία, συχνά βάναυσα, από θυμό και όχι ύστερα από λογική σκέψη, χωρίς να εξετάζουμε το πρόβλημα, ούτε καν να βρούμε το χρόνο να σκεφτούμε τι λογής πειθαρχία είναι η πιο ενδεδειγμένη γι' αυτό ειδικά το πρόβλημα.

Οι γονείς που αφιερώνουν χρόνο για τα παιδιά τους, ακόμα και όταν αυτό δεν απαιτείται από κατάδηλες αταξίες, θα αντιληφθούν σ' αυτά δυσδιάκριτες ανάγκες πειθαρχίας στις οποίες θα αντιδράσουν με ήπιες παραινέσεις ή με επίπληξη ή κριτική παρατήρηση ή έπαινο, που θα δίνονται με περίσκεψη και προσοχή. Θα παρατηρήσουν με ποιο τρόπο τα παιδιά τους τρώνε το κέικ, πως μελετούν, πότε λένε ψεματάκια, πότε αποφεύγουν τα προβλήματα αντί να τα αντιμετωπίζουν.

Θα αφιερώσουν χρόνο για να κάνουν αυτές τις μικρές διορθώσεις και αναπροσαρμογές, ακούγοντας τα παιδιά τους, ανταπαντώντας τους, σφίγγοντας λίγο εδώ, λασκάροντας λίγο εκεί, δίνοντάς τους μικρές διαλέξεις, μικρές ιστορίες, λίγα αγκαλιάσματα και φιλιά, λίγες νουθεσίες, λίγα ελαφριά χτυπήματα στην πλάτη. Έτσι η ποιότητα της πειθαρχίας που  δίνεται από γονείς οι οποίοι αγαπούν τα παιδιά είναι ανώτερη από την πειθαρχία γονέων που δεν τα αγαπούν.

Αλλά αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Αφιερώνοντας χρόνο για να παρατηρούν και να σκέφτονται τις ανάγκες των παιδιών τους, οι γονείς που αγαπούν συχνά βασανίζονται προκειμένου να πάρουν τις σωστές αποφάσεις και κυριολεκτικά υποφέρουν μαζί με τα παιδιά τους. Τα παιδιά δε μένουν τυφλά μπροστά στο γεγονός αυτό. Αντιλαμβάνονται όταν οι γονείς τους είναι πρόθυμοι να υποφέρουν μαζί τους και, μολονότι, δεν εκδηλώνουν ίσως με άμεσο τρόπο την ευγνωμοσύνη τους, θα μάθουν κι αυτά να υποφέρουν. «Αν οι γονείς μου είναι πρόθυμοι να υποφέρουν μαζί μου» θα λένε στον εαυτό τους «τότε το να υποφέρεις δεν πρέπει να είναι τόσο κακό και θα είμαι έτοιμος και εγώ ο ίδιος να υποφέρω». Αυτό είναι η αρχή της αυτοπειθαρχίας, μας λέει ο Σκοτ Πεκ. 

Πίσω από την πειθαρχία είναι η Αγάπη. Διότι χωρίς αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει πειθαρχία.

Ο Νίκος Καζαντζάκης μας λέει:

"Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."

Αν η πειθαρχία είναι χωρίς Αγάπη τότε αυτή η πειθαρχία είναι άπλα υπακοή στους κανόνες.

Γνωρίζουμε όμως όλοι ότι κάθε κανόνας έχει και ένα δικαίωμα.

Δεν θα πρέπει να μας ξεφεύγει το γεγονός ότι τα φροϋδικά αξιώματα ταυτίζονταν με την ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι το παιδί είναι από τη φύση του κακό και ότι πρέπει να διαπαιδαγωγηθεί από τους ενηλίκους ώστε να γίνει καλό. Αυτά που έχουν γραφτεί και διατυπωθεί πριν από τριάντα ή και σαράντα χρόνια δεν σημαίνει ότι ισχύουν και σήμερα. Ένα παιδί που το αγαπούν λαμβάνει το δώρο της αγάπης και μαζί με αυτό και το δώρο της γνώσης και της αθωότητας. Πρόκειται για ένα δώρο που θα το καθοδηγεί σε όλη του τη ζωή.  Ένα τραυματισμένο παιδί στερείται τα πάντα, επειδή έχει στερηθεί την αγάπη. Δεν ξέρει τι είναι αγάπη, συγχέει διαρκώς το έγκλημα με την ευεργεσία και το ψέμα με την αλήθεια.

Πολλοί γονείς υποστηρίζουν μέσω της πειθαρχίας την άποψη ότι μια σφαλιάρα, μια τιμωρία, που δίνεται με αγάπη δεν μπορεί να βλάπτει το παιδί, ή ότι η «αγάπη παίρνει συχνά το προσωπείο της βίας». Είναι δυνατόν η βάναυση συμπεριφορά να είναι προϊόν αγάπης; Εάν οι άνθρωποι δεν είχαν γαλουχηθεί από μικροί με αυτό το ψεύδος, πολύ σύντομα θα το επεσήμαναν. Η βαναυσότητα είναι το αντίθετο της αγάπης και η τραυματική της επίδραση δεν μειώνεται, αλλά αντιθέτως ενισχύεται όταν την παρουσιάζει κανείς ως ένδειξη αγάπης.

Κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν τέτοιου είδους συμπεριφορές, λέγοντας, ότι το παιδί δεν υφίσταται καμία βλάβη, υποτίθεται, εάν γνωρίζει ότι βασανίστηκε από «αγάπη» και «για το καλό του». Αυτός ο τρόπος καθησυχασμού των γονέων ναι μεν τους απαλλάσσει από αισθήματα ενοχής, αλλά δεν τους δίνει την δυνατότητα αναγνωρίσης, να θέσουν υπό αμφισβήτηση τη συμπεριφορά τους.

Η Alice Miller αναφέρει: Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση πέρα από το να καθησυχάζουμε τους γονείς; Δεν θα μπορούσε κανείς να εξηγήσει ειλικρινά και ανοιχτά στους γονείς για ποιο λόγο τραυματίζουν τα παιδιά τους; Σίγουρα όχι όλοι, αλλά ορισμένοι θα έπαυαν να το κάνουν. Πάντως, το βέβαιο είναι ότι δεν θα πάψουν να βασανίζουν τα παιδιά τους εάν τους λέμε, όπως ακριβώς έλεγαν και στους γονείς τους 30 χρόνια πριν, ότι μια σφαλιάρα παραπάνω δεν βλάπτει αν αγαπούν το παιδί τους.

Παρ' ότι η φράση αυτή εμπεριέχει μια αντίφαση, μπορεί να συνεχίσει να μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, επειδή την έχουμε συνηθίσει. Η αγάπη και η βαναυσότητα αποκλείουν η μία την άλλη.

Ποτέ δεν χαστουκίζουμε από αγάπη, αλλά επειδή σε παρόμοιες καταστάσεις, όταν ήμασταν ανίσχυροι, μας χαστούκιζαν και μας πίεσαν το χαστούκι αυτό να το θεωρήσουμε σημάδι αγάπης. Αν μια μητέρα μπορέσει να εξηγήσει στο παιδί της ότι εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή η αγάπη της για αυτό την εγκατέλειψε κι ότι την κυρίεψαν άλλα συναισθήματα, που δεν έχουν καμία σχέση με το ίδιο, τότε το παιδί θα κρατήσει μια ξεκάθαρη εικόνα των πραγμάτων, θα αισθανθεί πως το σέβονται και θα μπορέσει να βρει τη θέση του στη σχέση του με τη μητέρα. Η αγάπη προς το παιδί σαφώς δεν εκβιάζεται, αλλά όλοι έχουν την επιλογή να μην καταφύγουν στην υποκρισία.

Δεν ξέρω αν στο ζωικό βασίλειο υπάρχει υποκρισία. Πάντως δεν έχω ακούσει ποτέ πως ένα νεαρό ζώο μεγαλώνει με την εντύπωση ότι πρέπει να βασανιστεί μέχρι θανάτου για να γίνει αργότερα ένα «καθωσπρέπει και πειθαρχημένο ζώο». Πολλές συγκρίσεις ανάμεσα στην ανθρώπινη και τη ζωική επιθετικότητα παρακάμπτουν επίσης το γεγονός ότι μπροστά στη δύναμη του ανθρώπου να προκαλέσει μια πυρηνική καταστροφή αλλά και στην προδιάθεσή του προς την καταστροφή, που μαρτυρείται στα παραδείγματα του Χίτλερ, του Στάλιν και άλλων, ακόμη κι αν όλα τα ζώα του κόσμου έδειχναν τα δόντια τους θα φάνταζαν ακίνδυνα.   

Είναι δυνατόν θα πείτε, να μην το γνωρίζουν αυτό καθηγητές, και κάθε ειδικοί που ασχολούνται με την υγεία; Ασφαλώς και είναι. Εάν βασίζουν την πίστη τους για το πόσο ακίνδυνα είναι τα παιδικά τραύματα στις αντιλήψεις των γιαγιάδων τους, δεν θα διδαχθούν από τα γεγονότα, γιατί προφανώς αυτή η πίστη παραμένει ακλόνητη σε όλη τους τη ζωή. Όμως, εξαιτίας της επιζήμιας υποκρισίας την οποία υποστηρίζουν, η πίστη αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση αθώα και ακίνδυνη. Γιατί είναι ακριβώς οι συνέπειες των εν γένει αγνοημένων παιδικών τραυμάτων που απειλούν σήμερα των κόσμο.

Η εκ γενετής τυφλότητα ενός ανθρώπου είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, ένα μη αναστρέψιμο γεγονός. Η συναισθηματική τυφλότητα όμως, δεν είναι έμφυτη. Είναι η επίπτωση μιας απώθησης συναισθημάτων και αναμνήσεων που καθιστά τον άνθρωπο τυφλό απέναντι σε συγκεκριμένους συσχετισμούς στη μετέπειτα ζωή του.     

Συνεχίζετε…

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Το άρθρο αυτό έχει αναρτηθεί και στο lifehub.gr ετικέτες, άρθρα ομοιοπαθητικής .

Παναγιώτης Ψαρρός

Ομοιοπαθητικός

2109919619 - 6974130244

info@aaaton.com