Ομοιοπαθητική και αυτογνωσία - Πειθαρχία - Μέρος δεύτερο

Η τυφλότητα αυτή δεν είναι μη αναστρέψιμη, γιατί κάθε άνθρωπος μπορεί αργότερα να αποφασίσει να άρει την απώθηση. Φυσικά, εκείνες τις στιγμές θα χρειαστεί τη βοήθεια άλλων ανθρώπων, τους οποίους ωστόσο μπορεί να βρει αν είναι πραγματικά αποφασισμένος να αντιμετωπίσει καταπρόσωπο την αλήθεια.

Συνεχώς θα αναφέρομαι στην αναγκαιότητα της πειθαρχίας σε σχέση με την παιδική μας ηλικία και το κατά πόσο υπήρχε ισορροπία στην σχέση μας με τον/την σύντροφο μας, την στιγμή της σύλληψης και την σύνδεση της μητέρας με το βρέφος την στιγμή του τοκετού, που είναι καθοριστικής σημασίας.

Θα πρέπει να πειστούμε όπως μας το λέει και η λέξη «πειθαρχία» που αναλύω στην αρχή. Αυτός είναι ο στόχος μας για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε υγιή κοινωνία.

Έχετε σκεφτεί ποτέ τη θα γίνονταν αν η φύση άφηνε σε μας να αποφασίσουμε πότε θα πηγαίναμε στην τουαλέτα; Μάλλον θα το ξεχνούσαμε από τις έγνοιες που έχουμε ή θα λέγαμε δεν προλαβαίνω έχω τόσες άλλες δουλείες.

Θα μου πείτε ας γίνονταν έτσι και για αυτό που συζητάμε εδώ για την «πειθαρχία» ναι, θα ήταν βολικό, άλλα η ανάπτυξη σε πνευματικό επίπεδο είναι προσωπική υπόθεση στον καθ' έναν από μας διότι δεν ανήκει στο γήινο επίπεδο όπως το σώμα μας, άλλα σε ανώτερες πνευματικές συχνότητες.

Και εδώ βέβαια το πνεύμα της αντιλογίας μπορεί να κυριαρχήσει, και να πει «για ποιες ανώτερες πνευματικές συχνότητες μας μιλάς», δεν είναι τυχαίο ότι τα άτομα που κάνουν το περισσότερο κακό στον κόσμο μας, δε βλέπουν καμία δύναμη ανώτερη από τον εαυτό τους. Είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν  και δεν θέλουν να βγάλουν το μαδέρι από το μάτι τους.

Ο Carl Jung αναφέρει ότι το κακό δεν είναι στην σκιά μας, αλλά στην άρνηση μας να έρθουμε σε επαφή με την σκιά αυτή.

Δεν έχω καμιά πρόθεση να πείσω κάποιον για όλα αυτά που αναφέρω ούτε θέλω κάποιος να πιστέψει σε όλα αυτά. Ο σκοπός είναι να ερευνήσουμε αν είναι έτσι ή όχι, μέσα μας. Η ουσιαστική ερμηνεία της λέξεως «έρευνα» είναι η αναζήτηση για ένα αποτέλεσμα που να ωφελεί μόνο. Αυτή είναι η πραγματική έρευνα. Είναι ζωτικής σημασίας ο ερευνητής να ξέρει να διαχωρίζει το ωφέλιμο από το βλαβερό. Δεν μπορείς να φτιάχνεις ένα πυρηνικό εργοστάσιο για να παράγεις ρεύμα, αλλά ταυτοχρόνως να βρίσκεσαι ανά πάσα στιγμή στην επικίνδυνη ζώνη του θανάτου.

Ο ερευνητής οφείλει να έχει αντίληψη για τα συν και τα πλην, για το καλό και το κακό. Να ξέρει ποιο είναι το αποτέλεσμα του κακού. Γιατί όταν έλθει το αποτέλεσμα του κακού, δεν σταματά. Είναι ένας συνδυασμός συστοιχειώσεων που διαμορφώνονται σε μια εκρηκτική παραγωγικότητα, η οποία μένει ως μαγνητικό πεδίο που ακολουθεί τον άνθρωπο παντού. Που θα τον πάει; Ανάλογα με την ποιότητα του μαγνητικού πεδίου, θα ελκυσθεί προς τα Κάτω ή προς τα Πάνω.

Γνωρίζω ότι δεν γνωρίζω μας έχει πει ο Σωκράτης. Και η αλήθεια είναι ότι στον τομέα των ανθρωπίνων σχέσεων και όχι μόνο, είμαστε ακόμη στο σκοτάδι. Ζούμε σε ένα βαθύτατα μυστηριώδες σύμπαν και αυτό διέπεται από αρχές και νόμους που καλούμαστε να αναγνωρίζουμε συνεχώς. Όπως έλεγε ο Thomas Edison: «Δεν έχουμε καν αρχίσει να καταλαβαίνουμε ούτε το ένα τοις εκατό για το ενενήντα εννέα τοις εκατό από οτιδήποτε».

Δυστυχώς, ελάχιστοι άνθρωποι το συνειδητοποιούν αυτό.  Οι περισσότεροι νομίζουμε ότι ξέρουμε πολλά πράγματα.

Ο Σκοτ Πεκ αναφέρει: Όταν πήγαινα στο Πανεπιστήμιο, στην ιατρική σχολή, μέσα στο πρώτο δίμηνο του πρώτου έτους, εμείς οι πρωτοετείς έπρεπε να παρακολουθήσουμε μια διάλεξη του προέδρου του τμήματος νευρολογίας. Στα πλαίσια της διάλεξης, ο κύριος πρόεδρος, χρησιμοποιώντας σαν μοντέλο έναν ημίγυμνο άντρα, μας έδειξε με εξαιρετική ακρίβεια πως ο άνθρωπος αυτός υπέφερε από μια αλλοίωση στην παρεγκεφαλίδα, μια άλλη στην κορυφή της σπονδυλικής στήλης και μια άλλη στη βάση της.

Ήταν πολύ εντυπωσιακό. Αλλά όταν έφτασε στο συμπέρασμα, ένας από τους συμφοιτητές μου σήκωσε το χέρι του και ρώτησε: «Κύριε, γιατί αυτός ο άνθρωπος έχει πάθει αυτές τις αλλοιώσεις; Τι του συμβαίνει;» Και ο πρόεδρος του τμήματος της νευρολογίας πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε: «Ο ασθενής αυτός υποφέρει από ιδιοπαθή νευροπάθεια». Μετά τη διάλεξη, τρέξαμε όλοι στα δωμάτιά μας και στα βιβλία μας για να ανακαλύψουμε τι σήμαινε αυτός ο όρος. Τελικά, ανακαλύψαμε πως σήμαινε «άγνωστη αιτία». Ο όρος ιδιοπαθής νευροπάθεια δε σήμαινε τίποτα περισσότερο από μια ασθένεια του νευρικού συστήματος αγνώστου αιτιολογίας.

Και το ίδιο μπορούμε να πούμε για την μηνιγγοκοκυγική μηνιγγίτιδα, τον καρκίνο του πνεύμονα και σχεδόν το ίδιο ισχύει για όλες τις ασθένειες που γνωρίζουμε.  Τον εικοστό αιώνα, ξέρουμε πώς να τινάξουμε τη γη στον αέρα, αλλά δεν πλησιάζουμε καν να κατανοήσουμε ποια είναι η φύση της σεξουαλικότητας.

Ο Ηράκλειτος μας λέει: «στη φύση αρέσει να κρύβεται». Αλήθεια γιατί να είναι κρυμμένη; Μήπως περιμένει τους τολμηρούς; Μήπως περιμένει τους περίεργους; Μήπως περιμένει αυτούς που έχουν αγάπη για το μυστήριο; Μήπως περιμένει αυτούς που δεν θέλουν να βρίσκονται στην απάθεια; Μήπως περιμένει αυτούς που ψάχνουν την αρμονία - ισορροπία; Μήπως περιμένει αυτούς που έχουν πειθαρχία στο να ανακαλύψουν το έσω εσωτερικό τους είναι; Μήπως περιμένει αυτούς που δεν θέλουν τα στριπτιζάδικα και τους αγοραίους έρωτες; Μήπως περιμένει αυτούς που δεν θέλουν να είναι κλεισμένοι σε όμορφα, αλλά παγωμένα διαμερίσματα; Μήπως περιμένει αυτούς που θέλουν να παιδαγωγούνται τα παιδιά τους και όχι να εκπαιδεύονται; Μήπως περιμένει αυτούς που γνωρίζουν ότι ο χρυσός δεν τρώγετε; Μήπως περιμένει αυτούς που δεν παντρεύονται τα χρήματα; Μήπως περιμένει αυτούς που δεν είναι παρόντες - απόντες; Μήπως περιμένει αυτούς που τελικά αγαπούν την φύση και θέλουν να την ανακαλύψουν; Μήπως η φύση είναι τελικά μέσα μας; Έχετε σκεφτεί ότι τα πάντα είναι από μέσα προς τα έξω; Έχετε σκεφτεί ότι τα πάντα είναι ενεργοποίηση; Έχετε σκεφτεί ότι η αδράνεια και η οκνηρία, είναι έλξη προς τα κάτω;

Σκεφτείτε λοιπόν όταν ενεργοποιούμεθα κάτω από τους κανόνες του θετικού, εισερχόμαστε στον δρόμο της κάλυψης του χρόνου. Και αυτό που ονομάζουμε Κάτω δεν βρίσκει χρονική κενότητα για να εισέλθει και να μας διασύρει στον παραλογισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν «άργία μήτηρ πάσης κακίας»…    

Η αρμονία που δεν φαίνεται είναι ισχυρότερη από την φανερή. (Ηράκλειτος)

Να λυπάστε τον ξεχωριστό άνθρωπο! Η μοίρα του ήταν να ζήσει σε τόσο άθλια εποχή, που η ζωή του ήταν ένας αδιάκοπος πόλεμος! (Γκαίτε).

Σε αυτό που μας λέει ο Γκαίτε, όλοι ή σχεδόν όλοι σε αυτούς που αναφέρω πιο κάτω, ήταν η ζωή τους ένας αδιάκοπος πόλεμος, με την Συγκινησιακή πανούκλα.

Πυθαγόρας, Ηράκλειτος, Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Επίκουρος, Θαλής, Αναξίμανδρος, Ξενοφάνης, Πρωταγόρας, Αναξαγόρας, Λεύκιππος, Δημόκριτος, Κρατύλος, Αντισθένης, Θεόφραστος, Πλωτίνος, Διογένης, Αρίστιππος, Θεόδωρος, Ξενοφάνης, Επίκτητος, Μαϊμονίδης, Δάντης, Βοκάκιος, Κολόμβος, Μποτιτσέλι, Θερβάντες, Παρέ, Παράκελσος, Βεσάλιος, Σαβοναρόλα, Κοπέρνικος, Μπρούνο, Βανίνι, Γαλιλαίος, Κέπλερ, Σπινόζα, Βαν ντεν Έντε, Ούριελ Ακόστα, Αντριάν Κερμπιγκ, Χάρβεϊ, Αδελφοί Τσάμπερλεν, Ρέμπραντ, Θεόφιλος, Τζον Λοκ, Μολιέρος, Άντον Λέεβενχουκ, Ντιντερό, Ζαν Ζακ Ρουσό, Λα Μετρί, Βολταίρο, Τζέιμς Βατ, Ντέιβιντ Χιουμ, Ιμάνιουελ Καντ, Τζέιμς Μπλακ, Αντουάν Λαβουαζιέ, Λαβατέρ, Γκαλ, Χέντελ, Μότσαρτ, Λόρδος Βύρων, Ντράις Σέρμπρουν, Ζοζέφ Ζακάρ, Φιλίπ ντε Ζιράντ, Γουίλιαμ Λι, Ελίας Χάου, Τζον Έρικσον, Γκαίτε, Παστέρ, Ντίρσεν, Δαρβίνος, Μαρξ, Βαν Γκογκ, Χέρμπερτ Σπένσερ, Βάγκνερ, Ντοστογιέφσκι, Γουόλτ Γουίτμαν, Αρίς Γουάιτ, Φίνσεν, Μαντάμ Κιουρί, Λουί Λιμιέρ, Όσκαρ Γουάιλντ, Εμίλ Ζολά, Ρόμπερτ Κοχ, Μέτσνικοφ, Τζακ Λόντον, Σάουντιν, Σίγκμουντ Φρόιντ, Καρλ Λούντβιχ Σλάιχ, Νίτσε, Α.Β. Χάρντι, Μπέρτραντ Ράσελ, Ντ.Χ. Λόρενς, Τόμας Γουλφ, Αδελφή Κένι, Ντοστογιέφσκι, Μωυσής, Ιερεμίας, Κομφούκιος, Βούδας, Ιησούς, Σαμουήλ Χάνεμανν, Μπεσάμ, Βίλχελμ Ράιχ, Καζαντζάκης, Νίκολα Τέσλα, Πορφύριος, Σαπφώς,  Αλκαίου,  Δίφιλου, Ανακρέοντας,  Ήρινας, Μίμνερμου, Απολλόδωρου, Μένανδρος, Ντέιβιντ Ντινάν, Πλήθωνος Γεμιστού, Γαλιλαίος, Ρήγας Φεραίος, Δημήτρης Μπάτσης, Ε. Ροΐδη κ.α.

Εκτός από αυτούς που αναφέρω, που σίγουρα είναι και πολλοί άλλοι, που μου διαφεύγουν, είναι και όλοι αυτοί, που δεν τους έχει γνωρίσει κανείς και που δεν αναφέρεται πουθενά το όνομα τους. Σκόπιμα δεν αναφέρω σύγχρονους για να μην θεωρηθεί ότι κατευθύνω κάπου κάποιον. Άλλωστε δεν θα είχε και νόημα διότι όποιος ψάξει μέσα του και το ζητήσει θα το βρει ή θα του δοθεί. Θα αναγνωρίσει δηλαδή τους νόμους που επικρατούν στον πλανήτη Γη και έτσι θα μπορεί να πορεύεται με την πρέπουσα πειθαρχεία προς αυτούς τους νόμους, που του δίνουν τη δυνατότητα της ανέλιξης. Ένας απ' αυτούς τους νόμους είναι το ασυνείδητο (Εγώ) και η αναγκαία αναγνώριση - παράκαμψη του. Όχι η κατάργηση του.

Ο άνθρωπος εδώ δεν έχει ουσιαστική ορατότητα, αλλά αντανακλαστική. Η αντανακλαστική ορατότητα εδώ στην Γη προσδιορίζεται βάσει του «συμπυκνωμένου αντικειμένου». Η οπτικότητα του ανθρώπου βλέπει μόνο το συμπυκνωμένο αντικείμενο όχι την ουσιαστική κατάσταση του ατόμου. Διότι η ουσιαστική κατάσταση μέσα στον άνθρωπο είναι το αιθερικό λειτούργημα και όχι το συμπυκνωμένο, που οι επιστήμονες μέχρι και σήμερα το αξιολογούν ως το βασικό και υπέρτατο σημείο ενός οργανισμού.

Ο όρος «συγκινησιακή πανούκλα», έχει ειπωθεί από τον Βίλχελμ Ράιχ. Ο Ράιχ διασαφηνίζει τον όρο αυτό και μας λέει ότι δεν υποδηλώνει κάτι το υποτιμητικό. Δεν αναφέρεται δηλαδή σε συνειδητή κακοήθεια, σε ηθικό ή βιολογικό εκφυλισμό, σε ανηθικότητα κτλ. Για να το κατανοήσουμε καλύτερα, ας φανταστούμε έναν οργανισμό του οποίου ο φυσικός τρόπος κίνησης εμποδίζεται συνεχώς από την γέννηση του και εγώ θα έλεγα από την στιγμή της σύλληψης του.

Ο οργανισμός αυτός είναι υποχρεωμένος να αναπτύξει μη φυσικές μορφές κίνησης. Ή χωλαίνει ή κινείται βοηθούμενος από δεκανίκια. Κατ' αναλογία, το άτομο του οποίου η φυσική ικανότητα για αυτορρύθμιση στη ζωή έχει καταπιεστεί από τη στιγμή της γέννησής του, πορεύεται στη ζωή του όπως αυτή του υπαγορεύεται από την συγκινησιακή πανούκλα.

Υπό αυτή την έννοια, το άτομο που έχει προσβληθεί από την συγκινησιακή πανούκλα από χαρακτηρολογική άποψη χωλαίνει. Η συγκινησιακή πανούκλα είναι μια χρόνια βιοπάθεια του οργανισμού. Εμφανίστηκε όταν για πρώτη φορά καταπιέστηκε σε μαζική κλίμακα η γενετήσια ερωτική ζωή και εξελίχτηκε σε επιδημία, η οποία βασανίζει τους λαούς της Γης επί χιλιάδες χρόνια. Πρόκειται για επιδημική ασθένεια, αντίστοιχη με την σχιζοφρένεια ή τον καρκίνο, με την σημαντική διαφορά ότι εκδηλώνεται ως επί το πλείστον στον κοινωνικό χώρο.

Η ίδια η σχιζοφρένεια και ο καρκίνος είναι βιοπάθειες που οφείλονται στην ισοπεδωτική επικράτηση της συγκινησιακής πανούκλας στην κοινωνική ζωή. Οι επιπτώσεις της εκδηλώνονται τόσο στον ανθρώπινο οργανισμό όσο και στην κοινωνική ζωή. Όπως η βουβωνική πανώλη, η χολέρα αλλά και κάθε άλλη επιδημία, η συγκινησιακή πανούκλα λαμβάνει κατά περιόδους διαστάσεις πανδημίας, εκδηλώνοντας υπέρμετρα ξεσπάσματα σαδισμού και εγκληματικότητας, όπως η καθολική Ιερά Εξέταση κατά τον Μεσαίωνα ή ο διεθνής φασισμός του 21ού αιώνα.

Επομένως, αν δεν θεωρούσαμε τη συγκινησιακή πανούκλα ασθένεια, με την αυστηρή έννοια του όρου, θα διατρέχαμε τον κίνδυνο να κινητοποιήσουμε εναντίον της τις διωκτικές αρχές, αντί την ιατρική και την εκπαίδευση. Ένα από τα χαρακτηριστικά της είναι ότι καθιστά αναγκαία την επέμβαση των διωκτικών μηχανισμών και με τον τρόπο αυτόν αναπαράγεται. Από την φύση της, όμως, παρ' όλο που η συγκινησιακή πανούκλα αποτελεί πολύ σοβαρή απειλή για τη ζωή, είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί με τέτοιους διωκτικούς μηχανισμούς.

Συνεχίζετε…

Οποιοδήποτε περιεχόμενο στον Παρόντα Δικτυακό Τόπο έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα, δεν συνιστά, ούτε δύναται να ερμηνευθεί ότι συνιστά ή υποκαθιστά συμβουλή ιατρικής φύσης, για την οποία οφείλετε και σας συστήνεται να απευθύνεστε σε αρμόδιο επαγγελματία υγείας.

Το άρθρο αυτό έχει αναρτηθεί και στο lifehub.gr ετικέτες, άρθρα ομοιοπαθητικής .

Για το πρώτο μέρος πατήστε ΕΔΩ

Παναγιώτης Ψαρρός

Ομοιοπαθητικός

2109919619 - 6974130244