«Ομοιοπαθητική & ανθρώπινες σχέσεις». Δεύτερη από σειρά εκπομπών

Η ΕΝΑΤΗ Εναλλακτική Τηλεόραση, σας παρουσιάζει τον ομοιοπαθητικό Παναγιώτη Ψαρρό, στην δεύτερη από σειρά εκπομπών με θέμα:

"Ομοιοπαθητική & ανθρώπινες σχέσεις".

Ο Δρ. Εμότο έχει αποδείξει ότι το νερό έχει συνείδηση. Σε σχέση λοιπόν με την ομοιοπαθητική και επειδή πολλοί ρωτούν πως δρουν τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα, ας γνωρίζουν ότι η επικοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά κβαντική δηλαδή ενεργειακή.

Το νερό γνωρίζει τι του λέμε όχι μόνο προφορικά, μουσικά, αλλά και γραπτά και σε οποιαδήποτε γλώσσα. Και εφόσον γνωρίζει το νερό τι του λέμε ή τι του γράφουμε, τι μουσική του παίζουμε, δε συμβαίνει το ίδιο και σε εμάς που είμαστε 70% περίπου νερό στο σώμα και 80% στον εγκέφαλο; 

Τις περισσότερες φορές βέβαια η θωράκιση μας, όπως μας λέει ο Βίλχελμ Ράιχ δεν μας αφήνει να το δούμε.

Οι αποδείξεις που συμβαίνουν στα μόρια του νερού θα έπρεπε να μας κάνει να σκεφτούμε ότι αυτό το υγρό στοιχείο είναι ταυτίσιμο με τη ζωή. Και εφόσον χωρίς νερό δεν μπορούμε να ζήσουμε παρά μόνο λίγες μέρες, ας αναγνωρίσουμε το τι ζημία μπορεί να γίνεται στο υδάτινο περιβάλλον του σώματος μας, βάση των σκέψεων που παράγουν συνάψεις και μέσω τις επίφυσης και της υπόφυσης (τρίτο μάτι) διοχετεύονται στα τρία βασικά συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού τα οποία είναι: πρώτο το κεντρικό νευρικό μας σύστημα, δεύτερο το ενδοκρινολογικό και τρίτο το ορμονολογικό.

Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι η ορθή σκέψη μπορεί και κρατά σε ισορροπία τον ανθρώπινο οργανισμό μας και κατ' επέκταση τις ανθρώπινες σχέσεις μας.

Οι ανισορροπίες αυτές ως συνήθως στις σχέσεις μας ή στη σχέση μας, προέρχονται από το σύνδρομο του ποιος θα κυριαρχήσει στον άλλον. Κάποιες φορές λοιπόν ο ένας υποχωρεί μπαίνοντας στο πεδίο του αλλού και αντίστροφα την επόμενη φορά ο άλλος, παίζοντας θέατρα έλεγχου που ο μόνος κερδισμένος είναι η ανισορροπία.

Βέβαια υπάρχουν και σχέσεις οι οποίες φαίνονται πολύ ήρεμες, δεν τσακώνονται για τίποτα και επικρατεί αυτό που λέμε του τάφου σιωπή. Εδώ έχουμε το φόβο της απόρριψης και η καταπίεση που προκύπτει από τέτοιες καταστάσεις είναι και εδώ καταστροφική όσο και στην κατάσταση κυριαρχικών εκδηλώσεων και υποταγής.

Και εφόσον μέχρι σήμερα από ότι φαίνεται σε πολύ μεγάλο ποσοστό για να μην πω ολοκληρωτικά, δεν έχει εξισορροπηθεί αυτό που ονομάζουμε σχέση - σχέσεις, και ο κάθε ένας από μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο βρίσκεται εγκλωβισμένος είτε στο να θέλει να κυριαρχεί είτε στο να βρίσκεται υποταγμένος βάση της θωράκισης που έχει και της απώθησης που ως παιδί για να ζήσει ο Ασυνείδητος (Εγώ) αμυντικός μηχανισμός σωστά πράττει, άλλωστε αυτή είναι η εργασία του, έτσι ώστε τα μη αποδεκτά ψυχικά στοιχεία (ιδέες, φαντασίες, συναισθήματα ή ενορμήσεις) να κρατιούνται έξω από τη συνείδηση. ( Ν. Μάνος, [1987]. Ερμηνευτικό Λεξικό Ψυχιατρικών Όρων. Θεσσαλονίκη: University Studio Press).       

Εδώ όπως και στην αρχή το κυρίαρχο ερώτημα που πρέπει να τίθεται είναι πως θα επαναφέρουμε τα ασυνείδητα στοιχεία που μας ταλαιπωρούν και δεν έχουμε ισορροπία, σε αυτό που ονομάζει ο Σωκράτης γνώρισε τον εαυτό σου! Δηλαδή συνειδητοποιήση.

Δεν υπάρχει ασθένεια υπάρχουν ασθενείς που προσπαθούν να επαναφέρουν την ισορροπία.

Εδώ και 250 περίπου χρόνια, για να μην πω από την εποχή του Ιπποκράτη, η ομοιοπαθητική έδωσε ειδική έμφαση στην ψυχολογία του ατόμου. Η έννοια του ανθρώπου ως συνόλου, κι όχι ως μια ομάδα αλληλοσυνδεόμενων κι αλληλοσυσχετιζόμενων ανατομικών μέρων, έπαιξε πάντα θεμελιώδη ρόλο στην αναζήτηση για σωστή διάγνωση και θεραπεία.

Είναι αυτό που λέμε, δηλαδή, ότι ο άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο σύστημα με νόμους και αρχές. Το σύστημα αυτό δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το αριθμητικό άθροισμα των μερών του.

Είναι επίπεδα αλληλένδετα και λειτουργούν σαν μία ενότητα, έτσι ώστε είναι αδύνατον το ένα χωρίς το άλλο να μπορεί να υπάρξει.

Ας σκεφτούμε ότι αν διχοτομούμε το σύστημα μας σε καρδία, πνεύμονες, νεφρά, κόκκαλα, κ.α. χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό αποτελεί μια ενότητα πως είναι δυνατόν να υπάρξει θεραπεία με έναν τέτοιον διαχωρισμό;

Η ομοιοπαθητική δεν κρίνει, δεν επικρίνει, ούτε ηθικολογεί και αυτό διότι έχει έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Ο ομοιοπαθητικός δεν απευθύνεται σε αυτά που του παρουσιάζει ο ασθενής ως το πραγματικό του είναι, ζητώντας βοήθεια και προσοχή, διότι γνωρίζει ότι όταν συμβαίνει κάτι σε ψυχολογικό επίπεδο, έστω κι αν έχει αυτό εμφανιστεί στο σωματικό επίπεδο, το αίτιο ή τα αίτια έχουν τη ρίζα τους αλλού, πολλές φορές πολύ πιο πίσω, πολύ πίσω, από ότι μπορεί να θυμηθεί, πολύ πιο βαθιά.  Έτσι δεν περισπάται η προσοχή του στην αναγκαιότητα του ασθενή, βλέποντας τη συνολική του εικόνα καθαρά.

Δεν υπάρχει καμιά έμφαση να αλλάξει το άτομο ο ομοιοπαθητικός, (ούτε και σε κάποια άλλη θεραπευτική προσέγγιση θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο) τις αξίες του ή τον τρόπο που βλέπει το μέλλον. Αυτός ο τομέας αφήνεται στο ίδιο το άτομο να τον ξεκαθαρίσει μόνος του όταν δυναμώσει, κι αυτή είναι μια αρχή που αντανακλά τη θεμελιώδη εμπιστοσύνη στην ικανότητα του υγιούς ανθρώπου να λύσει τις δυσκολίες που έχουν προκύψει, να θεραπεύσει τα τραύματα του και να δει καθαρά τα πράγματα που έβλεπε παραποιημένα.

Τέτοιες δυνατότητες παρουσιάζονται με τη δράση των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων - φαρμάκων!

Για να δείτε την πρώτη εκπομπή πατήστε Εδώ